Orewoet van Emy Koopman

Een wezenlijk aspect van de minnebeleving is voor Hadewijch de begeerte. De begeerte, het verlangen naar de minne is de drijfveer die haar steeds naar de eenwording met de Minne beweegt.
Een van de sleutelwoorden die Hadewijch hierbij gebruikt is ‘orewoet’. Een woord dat we in onze huidige Nederlandse taal niet meer kennen. In het Middelnederlands is het woord ‘orewoet’ verwant aan ‘woet’, ‘woeden’ ‘verwoedelijk’ en ‘verwoet’. Orewoet wordt omschreven als ‘gloed’, ‘hitte’, ‘vurigheid’ en vooral als ‘geestelijke gloed, extase’. Misschien komt het van ore-woet, een waanzinnnige gedrevenheid die bij een dier wordt waargenomen als door een of ander insect wordt gestoken, zoals bijvoorbeeld een paardevlieg. ‘Woet’ wijst op een ‘sterke ongedurigheid en vurige onrust’ en ‘brandende begeerte’. ‘Verwoedelijk’ staat voor ‘buiten zichzelf’ en ‘heftig begerend’. (bron: http://hadewijch.net/)

Emy Koopman (1985) is schrijver, onderzoeksjournalist en gepromoveerd literatuurwetenschapper. Zij publiceerde onder andere in De Groene Amsterdammer, Het Liegend Konijn en op De Correspondent. Daarnaast is zij vaste redacteur bij Hard//hoofd. Orewoet is haar debuutroman.
Op de begrafenis van Lucas Brandmeester (2002) ontdekt de zestienjarige zoon dat Lucas zijn vader was. Uit het perspectief van de alleenstaande moeder May, de zoon Alex  en de vriend van Lucas Dirk komen we meer over de persoon Lucas Brandmeester te weten.