Holland van Al Galidi Rodaan

Rodaan Al Galidi Rodaan Al Galidi (1971) is een uit Irak afkomstige schrijver en dichter. Al Galidi vluchtte na zijn studie bouwkunde uit Irak om aan de dienstplicht in zijn geboorteland te ontkomen. Hij kwam in 1998 in Nederland terecht en vroeg hier asiel aan. Het asiel werd hem geweigerd.

Om de Nederlandse taal onder de knie te krijgen ging Al Galidi schrijven en dichten. Vanaf 2000 verschenen er verschillende gedichten en romans van zijn hand. Voor een gedicht uit ´Groen´ kreeg hij zijn eerste prijs: de El Hirzja-literatuurprijs 2000.

Met zijn boek ‘De autist en de postduif’ won hij in 2011 de Europese Unie-prijs voor de letteren voor Nederland. In datzelfde jaar zakte hij voor zijn Nederlandse inburgeringstoets.
Andere door hem geschreven titels zijn ’Dagboek van een ezel’, ‘Blanke Nederlanders doen dat wél’, ‘Mijn opa, de president en de andere dieren’ en ‘Maanlichtmoerassen: roman voor eeuwige kinderen tussen 10 en 100’.

In zijn in 2016 uitgekomen roman ´Hoe ik talent voor het leven kreeg´ beschrijft Al Galidi het leven van zijn hoofdpersoon Semmier Kariem in het asielzoekerscentrum. Zijn eigen ervaringen in het azc gebruikte hij hierbij ter inspiratie. In januari 2016 werd deze titel door een onafhankelijk panel in De Wereld Draait Door gekozen als boek van de maand

 

Dit boek is een reis door het diepe hart van Nederland. Nee. Het is een roman voor iemand die het Nederlands beheerst, maar de cultuur niet. Nee. Een beschrijving van Nederland in al haar verscheidenheid. Nee. Dit boek is gewoon Holland. Behalve met onverwachte regenbuien, de Aldi en de zee had Semmier Karim niet zo gek veel ervaring met het leven in Nederland buiten het azc. Na negen jaar wachten op een verblijfsvergunning komt hij terecht in het echte Holland, dat van haar inwoners, niet dat van het systeem. Het wordt een zoektocht naar zichzelf, de jongen die hij gaandeweg verloren is en naar het thuis waar hij zo naar verlangt.

 

Enkele jaren gelden las ik "Hoe ik talent voor het leven kreeg"van Rodaan al Galidi, een boek wat zo'n indruk maakte dat het me is bijgebleven en nu gaat de asielzoeker deelnemen aan het Nederlandse leven buiten het asielzoekerscentrum. Men treurt om een dood konijn, Het studentenleven in Nederland, de verhuizingen, het zoeken naar baantjes. Het werken in een kippenslachterij. Het omgaan met vrouwen, Holland gezien door de ogen van een asielzoeker. Wat mij betreft had dit boek wat dunner gekund.