Een al wat ouder boek uit 2004 op Boekenproeven deze keer. Ik was erg nieuwsgierig geworden naar het boek doordat het in korte tijd een paar keer onder mijn aandacht werd gebracht. De eerste keer was dat door een lezer in de bibliotheek die over het boek had gehoord in het programma de leescoupe. De tweede keer zag ik het boek in de boekhandel en door het lezen van de recensies van o.a. Herman Koch en Kluun kocht ik het boek in een nieuwe uitgave.
Ammaniti won in 2007 de meest prestigieuze prijs van Italië, de Premio Strega, voor zijn roman Zo God het wil. Ammaniti is tevens auteur van de bestseller Ik ben niet bang, die werd verfilmd en bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film.
Het verhaal:
Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy – met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek – die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn ‘geliefde’ Erica, die alleen maar op zijn geld uit is.
Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader – een verknipte herder – en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora – die een geheime verhouding heeft met Graziano – raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.
Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader – een verknipte herder – en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora – die een geheime verhouding heeft met Graziano – raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.
Het boek is vlot geschreven. Korte zinnen, helder en duidelijk taalgebruik.
Je bent al snel begaan met de jonge Pietro en moet lachen om de inhoudloze Graziano.
Maar het allerleukste van het boek is de humor die van de pagina's spat. Er zijn zoveel komische beschrijvingen van situaties (bijvoorbeeld over de bouw en het gebruik van een megagrote katapult) dat het boek leest als een trein. Het verhaal zelf echter is bij tijd en wijle tragisch.
Kortom: Dit boek is grappig (mooi-grappig, lief-grappig, treurig-grappig).
Auteur: Niccolo Ammaniti
Titel: Ik haal je op, ik neem je mee
Uitgever: Amsterdam : Vassallucci, 2004
ISBN: 9789048801305 (yg)
3 opmerkingen:
Tip: als je het boek leest en het bevalt je niet, weet dan dat het verhaal niet beter wordt.
Ik heb het boek net uit. Ik vond het echt afschuwelijk. Tijdens het lezen heb ik menigmaal overwogen te stoppen. Als een vriendin het niet had aangeraden had ik het allang weggelegd. Alle positieve reacties bij de verschillende recensies op het internet aven mij ook nog de indruk en de hoop dat er een kentering in het verhaal zou komen, maar al gaandeweg kreeg ik daar echter steeds minder fiducie in... Geen aanrader als je ´t mij vraagt. Het verhaal is grof en geweldadig. En aan het eind ronduit deprimerend.
Op naar het volgende boek!
Ik ben sinds kort helemaal in de ban van Ammaniti. Dit weekend las ik 'Laat het feest beginnen' in één ruk uit. 'Ik ben niet bang' en 'Zo God het wil' waren de boeken die ik eerder las.
De verhalen zijn een magische mix van ontroerend, intrigerend, humoristisch en inderdaad ook gewelddadig en grof.
Daar moet je van houden. Wat mij betreft is Ammaniti de Quentin Tarantino van de literatuur.
Ammaniti is zeker geen literatuur. Het is te begrijpen dat Kluun het aanraadt. Het is een Kluunboek vol met sex, geweld en banaliteit. Ammaniti kan mooie hilarische beschrijvingen geven, maar het is teveel en te gemakkelijk. Het is dat het mijn laatste boek op vakantie was dat ik meehad, anders had ik het niet gelezen. Liesbeth
Een reactie posten