Een schitterend verhaal over een pelgrimstocht en eeuwige liefde.
Otto,
begon de brief in blauwe inkt,
Ik ben weg. Ik heb nog nooit het water gezien, dus daar ben ik heen. Maak je geen zorgen, ik heb de wagen voor jou laten staan. Ik loop wel. Ik zal proberen te onthouden terug te komen.
(altijd)
je
Etta.
Otto vindt op de keukentafel van zijn afgelegen boerderij in Saskatchewan een afscheidsbrief van zijn vrouw. Etta heeft besloten dat ze nog voor haar dood – ze is tweeëntachtig – de oceaan wil zien. Ze begint te lopen: het is nog 3232 kilometer tot de kust.
Otto ging ooit zelf op reis, om te vechten in een ver land. Nu Etta weg is, krijgen de demonen uit de oorlog weer vat op hem. Hun buurman Russell volgt vastberaden het spoor van Etta, zijn heimelijke grote liefde. Coyote James houdt Etta gezelschap tijdens haar lange reis.
Prachtig verhaal dat op een ingetogen manier wordt verteld en langzaam tot je komt.
Na lezing van het verhaal nam ik meteen de routekaart van Canada erbij om Emma's route te bekijken (YG).
Trefwoorden: pelgrimstocht / dementie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten